جزئیات 7 اختلاف جدی ایران و 1+5

در عین حال کارشناسان هسته ای از ۷ مسئله چالش برانگیز و جدی در تنظیم توافق جامع میان ایران و گروه۱+۵ سخن می گویند که عبارتند از:

۱- ظرفیت غنی سازی که به تعداد و نوع سانتریفیوژهای ایران مرتبط است. ایران اکنون حدود بیست هزار ماشین نصب شده (در نطنز و فردو) دارد که ۱۰۰۰ عدد آن ماشین نسل دوم است. از این تعداد حدود هشت هزار ماشین در حال دریافت گاز و غنی سازی است.

۲- ذخیره مواد ۵ درصد ایران که غربی ها به کمتر از ۱۲۰۰ کیلو اصرار دارند.

۳- PMD یا بررسی ابعاد فعالیت نظامی احتمالی ایران از جمله توسعه فناوری های موشکی.

۴- R&D یا "برنامه تحقیق و توسعه"؛ غربی ها مایلند برنامه تحقیق و توسعه در ایران عملا تعطیل شود و ماشین های ایران از نسل اول فراتر نرود. این بدان معناست که کیفیت غنی سازی در ایران هرگز رشد نخواهد کرد.

این در حالی است که اطلاعات موجود نشان می دهد حفظ و رشد برنامه تحقیق و توسعه در حوزه غنی سازی جزو خطوط قرمز ابلاغی به تیم مذاکره کننده هسته ای ایران است.

۵-بازطراحی راکتور اراک و کاهش قدرت راکتور از ۴۰ به ۱۰ مگاوات تا پلوتونیوم تولیدی راکتور در واحد زمان کاهش یابد.

۶-تدوین یک رژیم بازرسی ویژه ایران که احتمالا در یک قطعنامه شورای امنیت تصویب خواهد شد.

۷- جدول زمانی لغو تحریم ها.

امریکا می خواهد تعداد سانتریفیوژهای ایران بین ۲-۵ هزار عدد باشد

در همین حال، دیوید سانگر و استیون ارلانگر دو تحلیلگر ارشد امور ایران روز طی مقاله ای در روزنامه نیویورک تایمز نوشتند: «مذاکره کنندگان ایران و ۱+۵ به نقطه ای حساس درباره توافق نهایی رسیده اند که همان تصمیم گیری درباره ابعاد و شکل توانایی غنی سازی ایران است که ایران اجازه خواهد یافت آن را حفظ کند».

سانگر و ارلانگر در ادامه با اشاره به اینکه تا کنون دو طرف درباره این مسئله مذاکره نکرده اند، درباره موضع امریکا در این خصوص نوشته اند: «سوزان رایس مشاور امنیت ملی آمریکا و وندی شرمن مذاکره کننده ارشد آمریکا در سفر هفته گذشته به اسرائیل، تصریح کردند که ایرانی ها قطعا حدی از ظرفیت غنی سازی خود را حفظ خواهند کرد اما آنها افزودند مقامات آمریکایی هرگز درباره میزان دقیق آن بحث نکرده اند. مقامات اسرائیلی می گویند انتظار دارند که این رقم ۲۰۰۰ تا ۵۰۰۰ سانتریفوژ باشد. مقامات آمریکایی می گویند هدف آنها این است که ایران را بیش از یک سال تا رسیدن به توانایی تولید مواد قابل استفاده در سلاح هسته ای دور نگه دارند، اما آنها درباره اینکه بیش از یک سال، دقیقا به چه معنا است، مبهم بوده اند. در چنین شرایطی برای ایران،‌ اینکه آن مواد را به شکلی سلاحی قابل حمل درآورد، به مدت زمان بیشتری نیاز خواهد داشت».